Ewakuacja poszkodowanych
Ewakuacja poszkodowanego jest dopuszczalna jedynie wówczas, gdy udzielenie mu pomocy na miejscu wypadku jest niemożliwe.
Warunkiem uniknięcia dodatkowych urazów u poszkodowanego, a także zabezpieczenia zdrowia ratownika, jest przestrzeganie następujących zasad:
- nie wolno przesuwać poszkodowanego, jeżeli nie jest to absolutnie konieczne,
- poszkodowanego przytomnego trzeba poinformować o tym, co zamierza się robić, aby umożliwić współpracę i uniknąć jego niepokoju,
- zawsze trzeba się upewnić, czy wszyscy pomocnicy wiedzą co robić, aby współdziałanie było sprawne,
- gdy kilka osób przenosi poszkodowanego, wówczas tylko jedna wydaje polecenia.
Sposoby przenoszenia poszkodowanego przez jednego ratownika:
- sposób „matczyny” – na rękach,
- sposób „na barana”,
- prowadzenie poszkodowanego,
- sposób strażacki – rękę umieszczamy między nogami ratowanego, układamy go na swoich barkach. ręką położoną między nogami chwytamy za nadgarstek ręki zwisającej z przodu.
- przeciąganie po ziemi, np. na kocu, prześcieradle, płaszczu,
- chwyt Rauteka.
Przykłady technik ewakuacji osób z niepełnosprawnościami:
- wykorzystanie krzesełka – ratownicy sadzają na nim osobę wymagającą pomocy, a następnie chwytają za nóżki oraz oparcie wynosząc ratowanego w bezpieczne miejsce
- wykorzystanie koca, który owija się wokół rąk i głowy
- chwyt strażacki – ratownik przekłada swoją rękę między nogami osoby ratowanej, zaciskając ją na nadgarstku zwisającej ręki ratowanego, kładzie go sobie na barkach
- chwyt kończynowy – jeden z ratowników umiejscawia się za głową ratowanego i łapie go rękoma pod pachy, drugi jest odwrócony do ratowanego plecami i łapie go rękoma pod kolana
- chwyt na barana – osoba ratowana umieszczona jest na plecach ratownika. Ratownik podtrzymuje go obydwiema rękami za uda
- chwyt kołyskowy – klasyczny sposób przenoszenia małych dzieci
- ciągnięcie osoby po płaskiej powierzchni.
Skomentuj