Metody szkolenia w dziedzinie bhp

Wykładowca przy wyborze metody szkoleniowej musi przede wszystkim dostosować się do grupy szkolonych osób.

Wykładowca każdorazowo podczas prowadzenia szkoleń bhp musi brać pod uwagę, iż każda grupa szkolonych może wymagać innej metodyki szkoleń. Ważne jest, aby wybrać taki sposób działania, który umożliwi szkolonym jak najefektywniejsze przyswojenie wiedzy.

Metody nauczania to systematyczny sposób pracy wykładowcy z słuchaczami, zmierzający do tego, aby uczestnicy szkolenia zdobyli nowe wiadomości, umiejętności i nawyki. Dobór metod nauczania w dużym stopniu ma wpływ na wyniki nauczania. Metoda odpowiada nam na pytanie: Jak uczyć? Jak pracować? Jakie dobierać środki, aby osiągnąć w swojej działalności optymalne wyniki?

  

Pokaz czynności – jego celem jest ukształtowanie problemu w świadomości osób szko­lonych przez model czynności.

Faza 1

  • pokaz czynności dokonany przez instruktora;
  • pokaz bardziej skomplikowanych elementów czynności dokonany przez instruktora.

Faza 2

  • powtórzenie pokazu przez osobę szkoloną;
  • ponowny pokaz całej czynności w tempie zwolnionym, następnie w tempie normal­nym.

Faza 3

  • wykonanie czynności przez osobę szkoloną;
  • ocena poziomu opanowania czynności.

Wykład – cykl zajęć polegający na przekazywaniu słuchaczom wiedzy w formie odczy­tu; przedstawienie, zreferowanie czegoś w mowie lub na piśmie; tłumaczenie, objaśnianie, komentowanie, np. wykład przepisów prawa pracy. W szkoleniach bhp zaleca się stosowanie wykładu problemowego, wykładu dialogu, w którym uczestnicy procesu szkolenia niekoniecznie muszą brać udział przez głośne wypowiedzi. Szkoleniowiec stawia problemy przed wszystkimi i swoimi wywodami zmusza uczestni­ków do współudziału w ich rozwiązaniu.

Dyskusja – ustna lub pisemna wymiana zdań na jakiś temat, wspólne omawianie, roz­patrywanie jakiegoś zagadnienia; także rozmowa, dysputa. W dydaktyce przez dyskusję rozumie się wspólne poszukiwanie odpowiedzi na posta­wione pytania. Przedmiotem dyskusji jest jakiś problem, który wymaga rozwiązania, a który został po­stawiony przed niewielkim z zasady zespołem.

  • dyskusja konferencyjna – jest jedną z odmian dyskusji dydaktycznej, stosuje się ją w sytuacjach, gdzie zachodzi konieczność werbalnego przeanalizowania jakiegoś sze­rokiego zagadnienia. Problematykę ogólną dzieli się na zagadnienia bardziej szczegółowe, te zaś rozpracowy­wane są w poszczególnych grupach dyskusyjnych w określonym czasie. Po upływie czasu pracy tych grup przewodniczący każdej grupy przedstawia rozwiąza­nia szczegółowych zagadnień. W wyniku tak prowadzonej dyskusji tworzy się obraz rozwiązania problemu ogólnego.
  • dyskusja okrągłego stołu – polega na swobodnej wymianie poglądów między uczest­nikami szkolenia a prowadzącym zajęcia przedstawiającym pewien wybrany problem lub zagadnienie, jak również między samymi uczestnikami. Uczestnicy, wymieniając własne poglądy i doświadczenia, wzajemnie udzielają sobie wyjaśnień, które następnie koryguje oraz uzupełnia osoba prowadząca dyskusję.
  • dyskusja panelowa – zwana dyskusją obserwowaną. Cechą charakterystyczną tej dyskusji jest istnienie dwóch gremiów: dyskutującego (eks­perci tworzący panel) i słuchającego (audytorium – uczestnicy szkolenia). W pierwszej fazie dyskusji wypowiadają się eksperci wprowadzając w temat, następnie odbywa się dyskusja między członkami panelu, a w drugiej fazie dyskusji głos może zabrać każda osoba wchodząca w skład audytorium.
  • metaplan – jest jedną z technik prowadzenia dyskusji. W czasie dyskusji jej uczestnicy tworzą plakat, który jest graficznym skrótem dyskusji. Uczestnicy dyskusji zamiast zabierać głos zapisują swoje myśli na kartkach według określonego porządku. Kartki mają określone kolory i kształty umożliwiające łatwe uporządkowanie na spe­cjalnej planszy. W wyniku tak prowadzonej dyskusji powstaje plakat, który jest zapisem wieloaspekto­wej propozycji rozwiązania problemu.

Metoda analizy przypadków – pozwala na kształcenie umiejętności rozwiązywania problemów i podejmowania trudnych decyzji.

Struktura zajęć prowadzonych metodą analizy przypadków:

  • przygotowanie przez szkoleniowca opisu przypadku, najlepiej autentycznego zda­rzenia,
  • prezentacja opisu zdarzenia uczestnikom szkolenia,
  • wstępna analiza zdarzenia i odpowiedzi udzielane przez szkoleniowca na zadawane przez uczestników pytania,
  • szczegółowa analiza opisu zdarzenia przez uczestników szkolenia,
  • uczestnicy formułują propozycje rozwiązań,
  • wybór w toku dyskusji optymalnego rozwiązania i jego uzasadnienie,
  • ocena przez szkoleniowca prawidłowości wnioskowania.

Metody szkoleniowe należy urozmaicać. Należy szukać sposobów pracy i odpowiednio je dobierać, aby nauczanie było skuteczne. Wykładowca musi tworzyć jak najwięcej sytuacji angażujących aktywność słuchaczy.

Skomentuj