Przeniesienie do innej pracy

Obowiązek pracodawcy dotyczący przeniesienia pracownika do innej pracy nienarażającej na działanie czynnika, który wywołał objawy wskazujące na powstawanie choroby zawodowej może zaistnieć na każdym etapie choroby.

Orzeczenie lekarskie w sprawie prze­sunięcia do innej pracy winno być, przy poprawnej diagnozie, wydane już w momencie podejrzenia choroby zawodowej, albo nawet wcześniej. Wskazuje na to zwrot użyty przez ustawodawcę, który mówi o przypadku stwierdzenia u pracownika jedynie objawów wska­zujących na powstawanie choroby zawodowej.

Powstawanie choroby zawodowej oznacza, że ona jeszcze nie powstała, lecz do niej dojść może, dlatego ze względów profilaktycz­nych pracownik powinien zostać przeniesiony do innej pracy, by do choroby zawodowej nie doszło. Powstawanie choroby zawodowej stanowi wyłączną podstawę domagania się przez pracownika, aby pracodawca zrealizował nakazany art. 230 K.p. obowiązek.

Jeżeli choroba zawodowa zostanie już stwierdzona, przy czym pracownik nie będzie zaliczony do określonej kategorii niezdolności do pracy (dawniej grupy inwalidzkiej), wówczas znajdzie zastosowanie art. 231 K.p.

Orzeczenie lekarskie o konieczności przeniesienia pracownika do innej pracy po­winno być wydane w trybie przewidzianym w rozporządzeniu MZiOS z 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewi­dzianych w Kodeksie pracy, Dz. U. Nr 69, poz. 332, z późn. zm.

Dodatek wyrównawczy, o którym mowa w § 2 art. 230 K.p., oblicza się według za­sad określonych w § 7–10 rozporządzenia MPiPS z 29.05.1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowią­cego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagro­dzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy, Dz. U. Nr 62, poz. 289, z późn. zm.

Dodatek ten stanowi różnicę między wynagrodzeniem z okresu poprzedzającego przeniesienie do innej pracy a wynagrodzeniem otrzymywanym po przeniesieniu do innej pracy.

Obliczenia dodatku dokonuje się według zasad ustalania wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy, czyli przy zastosowaniu przepisów rozporządzenia MPiPS z 8. 01.1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wy­poczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop, Dz. U. Nr 2, poz. 14, z późn. zm.

Obowiązek pracodawcy przeniesienia pracownika do innej pracy, stosownie do tre­ści orzeczenia lekarskiego, oznacza, że do lekarza należy ustalenie właściwej pracy, a także terminu i okresu tego przeniesienia.

Warunki takie, sprecyzowane w orzeczeniu le­karskim, są dla pracodawcy wiążące. Przeniesienie może być dłuższe niż 6 miesięcy, na­tomiast za okres przeniesienia, nie dłużej jednak niż za 6 miesięcy pracownik zachowuje prawo do dodatku wyrównawczego, jeżeli na nowym stanowisku czy przy nowej pracy uzyskałby niższe od dotychczasowego wynagrodzenie.

Przeniesienie do innej pracy w trybie art. 230 K.p. należy traktować jako polecenie, którego odmowa wykonania może być uznana jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych na podstawie art. 52 K.p. (por. wyrok SN z 1.12.1999 r. I PKN 425/99, OSNP 2001/18/263).