Świadczenia z tytułu wypadku w drodze z/do pracy

Osoba, która ulegnie wypadkowi w drodze z lub do pracy ma prawo do świadczeń z tego tytułu. Może ubiegać się o świadczenia z ubezpieczenia chorobowego oraz po jego wykorzystaniu o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego

Spełnienie przesłanek skutkuje prawem do przyznania świadczeń.

Pierwszym świadczeniem o jakie może ubiegać się osoba poszkodowana w wypadku jest świadczenie chorobowe.

Świadczenie chorobowe przysługuje osobie, która podlega ubezpieczeniu chorobowemu. Świadczenie to zostaje wypłacone jeśli niezdolność do pracy wynosi łącznie nie dłużej niż 33 dni, a w przypadku pracownika który ukończył 50 rok życia – 14 dni. Przez ten okres pracownik otrzymuje 100 % należnego wynagrodzenia.

W przypadku gdy niezdolność trwa dłużej niż okresy wymienione powyżej, pracownik nabywa prawo do otrzymania zasiłku chorobowego. Zasiłek należy się już od 34 dnia, w którym ubezpieczony pracownik pozostaje niezdolny do pracy.

Miesięczny zasiłek chorobowy w przypadku wypadku w drodze z/ do pracy wypłacany jest w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku przez 182 dni, nawet w okresie hospitalizacji. Jest to znaczące o tyle, iż w innych przypadkach np. w wypadkach przy pracy, zasiłek chorobowy wynosi 80%  podstawy wymiaru zasiłku.

Podstawa wymiaru zasiłku to przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacane pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. 

Drugim świadczeniem przysługującym poszkodowanemu jest świadczenie rehabilitacyjne.

Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje za cały okres niezbędny do przywrócenia pracownikowi zdolności do pracy, jednakże nie dłużej niż 12 miesięcy.

Świadczenie rehabilitacyjne wynosi 90% podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres pierwszych trzech miesięcy, natomiast w pozostałym okresie 75%. Jeżeli jednak niezdolność dotyczy kobiet w ciąży, wówczas świadczenie wypłacane jest w 100% wysokości podstawy.

Świadczenie to przyznawane jest przez ZUS na okres maksymalnie 12 miesięcy. Instytucja przyznaje świadczenie w oparciu o opinię lekarza orzecznika lub w drugiej instancji za sprawą komisji lekarskiej ZUS.

Jeżeli pracownik wykorzysta wszystkie możliwe, wymienione powyżej świadczenia to przysługuje mu jeszcze renta.

Po wyczerpaniu powyżej wymienionych świadczeń, jeżeli pracownik w dalszym ciągu jest niezdolny do pracy, ma prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Warunkiem przyznania tego świadczenia przez organ rentowy jest uznanie zaistniałego zdarzenia za wypadek w drodze z lub do pracy w rozumieniu art. 57b. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (J.t.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1383, z późn. zm.).

Niezdolność pracownika do pracy podlega ocenie lekarza orzecznika Zakładowego Urzędu Społecznego w formie orzeczenia. Lekarz może orzec całkowitą bądź częściową niezdolność do pracy.

Ubezpieczonym, którym wypadek przydarzył się w drodze z/ do pracy, renta przyznawana jest bez względu na staż pracy.  W innych przypadkach ubezpieczony ma obowiązek legitymować się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym, wynoszącym odpowiednio od 1 roku do 5 lat.

Wysokość należnej renty obliczana jest na ogólnych zasadach określonych w art. 62 wyżej wymienionej ustawy emerytalnej.

Dodatkowo do renty może być przyznany dodatek pielęgnacyjny. W celu ustalenia prawa do dodatku pielęgnacyjnego należy złożyć wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Poszkodowani w wypadkach z/ do pracy nie mogą jednak liczyć na jednorazowe odszkodowanie. Świadczenie to przyznawane jest bowiem tylko w zdarzeniach uznawanych za wypadek przy pracy i chorobach zawodowych, na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (J.t.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1242, z późn. zm.). 

Podstawa prawna:

1. Art. 92. § od 1 do 5 Kodeksu pracy,
2. Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (J. t.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1368),
3. Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (J.t.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1383, z późn. zm.),
4. Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (J.t.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1242, z późn. zm.).