Odszkodowanie za przedmioty utracone podczas wypadku

Czy pracownik, który uległ wypadkowi przy pracy może starać się o odszkodowanie za przedmioty utracone w czasie wypadku przy pracy?

Pies, który ugryzł poszkodowanego zniszczył buty i odzież poszkodowanego.

Jaka jest podstawa prawna odszkodowania za odzież?

Podstawą prawną będzie, przepis kodeksu pracy:

Art. 2371. § 2. Pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy, przysługuje od pracodawcy odszkodowanie za utratę lub uszkodzenie w związku z wypadkiem przedmiotów osobistego użytku oraz przedmiotów niezbędnych do wykonywania pracy, z wyjątkiem utraty lub uszkodzenia pojazdów samochodowych oraz wartości pieniężnych.

Ustawodawca z dniem 1.01.2003 r. przeniósł do Kodeksu pracy przepis regulujący kwestię odszkodowania z tytułu uszkodzenia przedmiotów osobistego użytku. Art. 2371 § 2 stanowi, że pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy, przysługuje od pracodawcy odszkodowanie za utratę lub uszkodzenie w związku z wypadkiem przedmiotów osobistego użytku oraz przedmiotów niezbędnych do wykonywania pracy, z wyjątkiem utraty lub uszkodzenia pojazdów samochodowych oraz wartości pieniężnych. Oznacza to, że w chwili obecnej roszczenia z tym związane mają być kierowane pod adresem wyłącznie pracodawcy. Nie jest poprawne twierdzenie E. Hofmańskiej, jakoby art. 2371 § 2 K.p. nie mógł być interpretowany w oderwaniu od art. 21 ustawy wypadkowej (por. E. Hofmańska „Odszkodowanie za przedmioty utracone lub uszkodzone w związku z wypadkiem przy pracy” PiZS 2003/3/23). Przeniesienie tej problematyki do kodeksu oznacza, że do omawianego odszkodowania nie można nawet posiłkowo stosować zasad przewidzianych w ustawie wypadkowej. Brak jest ku temu jakichkolwiek powiązań normatywnych. Samo logiczne powiązanie nie jest wystarczające. Nie oznacza to jednak, że pracownik, który z wyłącznej winy spowodował wypadek przy pracy i w związku z tym żąda odszkodowania za utracone w tym wypadku przedmioty osobistego użytku, takie odszkodowanie uzyska. Przy ocenie związku przyczynowego i szkody znajdą (na podstawie art. 300 K.p.) zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego, a w szczególności art. 361 i 362 K.c. W myśl art. 362 K.c., jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu, stosownie do okoliczności, a zwłaszcza stopnia winy obu stron. Jeżeli pracodawca będzie prowadził zakład wprawiany w ruch przy pomocy sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.), wówczas znajdzie zastosowanie art. 435 K.c., zgodnie z którym odpowiedzialność z tytułu ryzyka jest wyłączona, jeżeli szkoda powstała z wyłącznej winy poszkodowanego. Przesłanką odpowiedzialności z art. 2371 § 2 K.p. nie jest zawinienie pracodawcy, lecz odpowiedzialność oparta na zasadzie ryzyka, niemniej jednak przy konkretnym ustalaniu zakresu odpowiedzialności pracodawcy znajdą zastosowanie powołane przepisy Kodeksu cywilnego. Spór sądowy toczony w sprawie świadczeń z tytułu ubezpieczenia wypadkowego nie będzie miał żadnego znaczenia dla celów dochodzenia odszkodowania na podstawie art. 2371 § 2 K.p. Oznacza to, że obowiązują tutaj odrębne zasady dochodzenia roszczeń wynikające właśnie z faktu zamieszczenia przepisu o odszkodowaniu w Kodeksie pracy, a nie w ustawie wypadkowej. Postępowanie o odszkodowanie będzie toczone przed sądem pracy I instancji na podstawie art. 476 § 1 pkt 1 K.p.c., gdyż jest to klasyczne roszczenie ze stosunku pracy. Świadczenia ubezpieczeniowe należne natomiast od ZUS będą dochodzone po wydaniu przez ZUS decyzji w tej sprawie, poprzez odwołanie do sądu pracy, wydziału ubezpieczeń społecznych, na podstawie art. 476 § 2 pkt 1 K.p.c., gdyż ubezpieczenie wypadkowe wchodzi w skład szerszego pojęcia ubezpieczeń społecznych (por. T. M. Nycz „Prawo do odszkodowania za utratę przedmiotów osobistego użytku”, PP).

Skomentuj