Dodatkowa praca
Artykuł 9 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1152 z dnia 20.06.2019 r. w sprawie przejrzystych i przewidywalnych warunków pracy w Unii Europejskiej (Dz.Urz.UE.L Nr 186, str. 105) nakłada na państwa członkowskie obowiązek wdrożenia do wewnętrznych porządków prawnych regulacji zabraniającej wprowadzania w stosunkach pracy zakazów podejmowania dodatkowej pracy przez pracowników. Ewentualne zakazy lub ograniczenia w tym zakresie mogą wynikać co najwyżej z przyczyn obiektywnych, takich jak zdrowie i bezpieczeństwo, ochrona tajemnicy handlowej, rzetelność służby cywilnej czy unikanie konfliktów interesów.
Ograniczenia umowne i ustawowe
W dniu 1.05.1989 r. uchylony został art. 101 kodeksu pracy (dalej: KP), zgodnie z którym pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy nie może podejmować dodatkowego zatrudnienia bez zgody zakładu pracy, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej.
W stanie prawnym zaistniałym po uchyleniu tego przepisu, ograniczenie lub wyłączenie możliwości podejmowania dodatkowego zatrudnienia może być następstwem umowy o zakazie podejmowania działalności konkurencyjnej w trakcie trwania stosunku pracy (zob. art. 1011 KP) lub regulacji wynikającej z odrębnych przepisów ustawowych.
Skomentuj